اشعاری کوتاه ولی زیبا پر وصف امام اول شیعیان حضرت علی

هر دل که شکست ره به جایی دارد                هر اهل دلی قبله نمایی دارد

با آنکه بُود قبلة ما کعبه ولی                          ایوان نجف عَجب صفایی دارد

این گفت: بزرگ و نامدار است علی             آن گفت که مرد روزگار است علی

امّا به حقیقت او نه آنست و نه این                   آیینة ذات کردگار است علی

روز ایجاد که حق خلقت دنیا می کرد          پسِ پرده، علی بود تماشا می کرد

بلکه از آینة کُنتُ نبیّاً چو نبی                       سِیر در آب و گِل آدم و حوّا می کرد

بر مخزن غیب، باب مفتوح، علیست     گیتی همه کِشتی و در او نوح، علیست   

آن روح که مبدأ حیات همه است                  در قالب آفرینش، آن روح، علیست

گفتم که علی، گفت بگو سِرُّ الله                   گفتم که علی، گفت بگو عین الله

گفتم که به وصفش چه بگویم گفتا              لا حول و لا قوه إلّا بالله

سرچشمة وحی در کویر است غدیر             تقدیر خداوند قدیر است غدیر

ای عشق بگو به تشنه کامان ولا                  دریاست اگرچه آبگیر است غدیر

 فرمود رسول قادر لم یزلی                        در شأن وصیّ خویش با صوت جلی

افضل بُوَد از طاعت کلّ ثقلین                   یک ضربت روز خندق از دست علی

برون چو فاطمه آمد ز بیت ربّ مجید           ولیّ عالم امکان به دوش می بالید

فلک خجل شد و گفتا ندیده دیدة دهر  

 که مَه گرفته در آغوش خویشتن خورشید

زمام مُلک خویش را سپرده حق به دست او  

  چه انبیا چه اولیا تمام پای بست او

یکی هماره محو او، یکی مدام مست او  

             به هر صفت که خوانمش، بوَد مقام پست او  

 شک نیست جهان را که خدا نیست

علی  امّا دمی از خدا جدا نیست

                   علی دانم اگرش جدا، خدا نیست رضا  

                      خوانم اگرش خدا، رضا نیست علی